Η Πρόταση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Από την οπτική ενός Δικηγόρου και Διαμεσολαβητή

 

Πρόλογος

Στις 6/4/2021 δημοσιεύθηκαν οι Παρατηρήσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων δια τις επικείμενες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο  όσων αφορά τα θέματα γονικής μέριμνας και επικοινωνίας γονέων και τέκνων.  Στο κατωτέρω αναλυτικό μου άρθρο θα εκθέσω τα σχόλιά μου ως προς τα άρθρα της προτάσεως πλην του 1515 ΑΚ  διότι με τούτου συμφωνώ απολύτως και δεν έχω κάτι να πω. Θα κάνω και άλλη μια ανάρτηση με τις θιγόμενες από εμένα διατάξεις τις πρότασης της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ( ΕΔΕ ) , παραθέτοντας τις διατάξεις όπως ισχύουν τώρα και όπως επίκειται να αλλάξουν

Στο παρακάτω link  μπορείτε να διαβάσετε τις παρατηρήσεις της ΕΔΕ  : http://www.legalnews24.gr/2021/04/blog-post_64.html

 

Το άρθρο 56 ΑΚ

Ένα από τα πρώτα άρθρα που ασχολήθηκε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων είναι το άρθρο 56 ΑΚ στο οποίο ορίζεται η κατοικία του τέκνου.  Όπως φαίνεται εκ της παραβολής του άρθρου 56 ΑΚ στο νέο άρθρο 56 προστέθηκε μια ακόμα παράγραφος στην οποία λέγει ότι η επίδοση εγγράφων που αφορούν το παιδί γίνεται στην οικία οποιουδήποτε εκ των γονέων ή του τρίτου που ασκεί την γονική μέριμνα. Η εύλογη κριτική  της ΕΔΕ έγκειται στο γεγονός ότι αν οι γονείς δεν έχουν καθόλου επικοινωνία τότε υπάρχει το ενδεχόμενο το τέκνο να εκπροσωπηθεί  πλημμελώς ( ή μάλλον καθόλου θα προσέθετα ) σε δίκες που το αφορούν. Η ένωση δε πρότεινε την υποχρέωση του γονέα στον οποίο επιδίδονται τα έγγραφα να ενημερώσει άμεσα με οποιονδήποτε τρόπο τον άλλο γονέα και μάλιστα η παράλειψη της εν λόγω υποχρεώσεως να αποτελέσει και κακή κατ’ άρθρο 1532 ΑΚ άσκηση της γονικής μέριμνας.

Μερικές σκέψεις : 

Άραγε πως θα μπορεί ο γονέας να αποδείξει ότι γνωστοποίησε στον άλλο γονέα την επίδοση κάτι που είναι αναγκαίο ώστε να μην χάσει την γονική μέριμνα με το άρθρο 1532 ΑΚ ;. Αυτό στην πραγματικότητα επιβάλλει μια πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση υπό την μορφή υποχρέωσης επίδοσης σε ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα να δώσουν κατ’ ελάχιστο 43.40 ευρώ ( 35 ευρώ + 24 % ΦΠΑ )  συν τις όποιες φωτοτυπίες σε έναν δικαστικό επιμελητή για να κάνουν την επίδοση, διακινδυνεύοντας παράλληλα να κατηγορηθούν ότι γνωστοποίησαν πλημμελώς στον άλλον γονέα και έτσι να χάσουν την γονική μέριμνα και να πεθάνουν στην ουσία ως γονείς του παιδιού ;.

Με βάση τα ανωτέρω θαρρώ ότι η επίδοση των σχετικών εγγράφων πρέπει να γίνεται και στους δύο γονείς, με ειδικό τιμολόγιο επίδοσης που θα θεσπιστεί ώστε να μην επιβαρύνεται ο ενάγων με διπλές δαπάνες επίδοσης κάνοντας την επίδοσή του ασύμφορη. Με αυτήν την πρόταση στην πραγματικότητα αναγνωρίζεται το γεγονός ότι το τέκνο εκπροσωπείται και από τους δύο γονείς του και το βάρος της ορθής γνωστοποίησης πέφτει στον ενάγων, ο οποίος βέβαια θα πληρώσει ειδική τιμή επίδοσης και όχι 86.80 ( 43.40 χ2 ), αλλά π.χ. 62 ευρώ ( 50 συν 24 % ΦΠΑ ). Τέλος αν το ανωτέρω γίνει δεκτό δεν θα ζει ο φτωχός γονέας υπό τον φόβο μήπως τελικά χάσει οριστικά το παιδί του γιατί δεν είχε λεφτά να πληρώσει μια επίδοση. 

Κατά τα άλλα η κριτική της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων είναι εύλογη.

 Το Άρθρο 1441 ΑΚ

Δεν θα εστιάσω στον νομικό αναλφαβητισμό που έχουν επιδείξει οι συντάκτες του νέου άρθρου  1441 ΑΚ , την ώρα και την στιγμή που ζητούν να διανεμηθεί το αδιανέμητο δηλαδή η γονική μέριμνα η οποία αποτελεί προσωπικό δικαίωμα μα και υποχρέωση ταυτόχρονα εκάστου γονέα προς το παιδί του, αλλά όπως είναι αντικείμενο του εν λόγω άρθρου θα σχολιάσω την πρόταση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Ως προς το σημείο της εναρμόνισης της παρ 3 στοιχείου α) του άρθρου 1441 ΑΚ με την παρ 2 αυτού θεωρώ πως οι συντάκτες της πρότασης καθώς και τα μέλη της ένωσης που συνυπόγραψαν αυτήν ενώ κάθονταν μια μέρα σε μια στρογγυλή τράπεζα και χαϊδεύαν τις άσπρες γάτες τους  είπαν πως θα τρολάρουμε την κυβέρνηση γι’ αυτό το έκτρωμα που έφεραν ως νέο άρθρο 1441 ΑΚ  ; Τότε κάποιος φέρελπις πρωτοδίκης πρότεινε να προτείνει η ένωση στην κυβέρνηση αυτήν την ανοησία περί κατανομής της γονικής μέριμνας να την βάλλουν να την επαναλάβει και στο στοιχείο α) της παραγράφου 3 του άρθρου 1441 ΑΚ γιατί ποτέ ένα υπογλώσσιο δεν είναι αρκετό. Πραγματικά συμπαθή αναγνώστη για να σε βοηθήσω να καταλάβεις  το μέγεθος αυτού του λάθους όταν λέμε  κατανομή της γονικής μέριμνας είναι σαν να λέμε «τρία εις το τετράγωνο ίσον έξι» ή σαν να λέμε ότι η Γη είναι επίπεδη και δεν υπάρχει βαρύτητα. Κοινώς η Γονική μέριμνα είναι ένα προσωποπαγές δικαίωμα που ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΕΜΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΥΤΕ  ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ !.  Άλλο είναι το θέμα αν η άσκηση της γονικής μέριμνας ως προς τα επιμέρους συστατικά αυτής όπως, επιμέλεια, διατροφή, επικοινωνία κλπ μπορεί να κατανεμηθεί το γενικό όμως δικαίωμα της γονικής μέριμνας ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΕΜΕΤΑΙ ΧΡΟΝΙΚΑ !, γιατί δεν είναι γονιός κάποιος το πρώτο και το τρίτο Σαββατοκύριακο του μήνα, τις αργίες και για δεκαπέντε ημέρες τον Αύγουστο, αλλά είναι πάντα γονέας.

Όσων αφορά το δεύτερο σκέλος της πρότασης της ενώσεως δεν έχω παρά να συμφωνήσω αφού η ρύθμιση σχετικά με την λήξη της εν λόγω συμφωνίας που υπάρχει στην παρ 4 εδάφιο τελευταίο του νέου 1441 ΑΚ μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει, αφού θα πρέπει οι γονείς να ξαναπάνε μετά από το χρονικό διάστημα να ξανακάνουν συμφωνία, αλλιώς θα ισχύουν τα νόμιμα.  Δεν μπορούμε και δεν είναι πρακτικό να φέρνουμε τους γονείς στο τραπέζι κάθε δύο ή περισσότερα χρόνια να συζητούν τα ίδια θέματα αναγκαστικά, αλλά πρέπει μετά την λήξη όντως να παρατείνεται η συμφωνία μέχρις ότου ο γονέας που δεν θέλει να δεσμεύεται πλέον απ’ αυτήν να γνωστοποιήσει σχετικά στον άλλο γονέα και να τον καλέσει σε κατάρτιση νέας συμφωνίας. Αυτό όμως πρέπει να αφεθεί στην κρίση του μέρους που θεωρεί ότι πλήττεται από την συνέχιση αυτής της συμφωνίας είτε γιατί η διατροφή είναι πολύ λίγη είτε γιατί τούτη αρκετά μεγάλη.

Το άρθρο 1511 ΑΚ

Ως προς το άρθρο 1511 ΑΚ μπορεί να παρατηρηθεί ότι στην ουσία ( και ορθώς ) η παρ 2 αυτού διασπάστηκε σε τρεις ειδικότερες παραγράφους ( βλ παρ 2,3 και 4 ) Το πρωτίστως που αναφέρει η Ε.Δ.Ε  στην πρότασή της κατά την ταπεινή μου γνώμη δίδει τον τόνο της θέλησης του νομοθέτη η συννεπιμέλια ως  τρόπος άσκησης της γονικής μέριμνας να είναι ο κανόνας. Βέβαια η συννεπιμέλεια δεν θεωρείται πλέον ο κανόνας της γονικής μέριμνας όπως σχεδιαζόταν, οπότε ορθώς η ένωση προτείνει αντί του ιεραρχικού πρωτίστως να μπει το ενδεικτικό ιδίως. Όσων αφορά τώρα το τελευταίο εδάφιο της παρ 4 του νέου 1511 ΑΚ δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει η ένωση. Συμφωνεί ή διαφωνεί με την προσθήκη του ;.  Αν και θεωρώ ότι λέγει πράγματα αυτονόητα γιατί θα έπρεπε πάντοτε ο δικαστής να εξετάζει αν η μαρτυρία του παιδιού είναι ή όχι προϊών καθοδήγησης παρ. αυτά δεν είναι και άσχημο να λέγονται τα αυτονόητα ιδίως σε μια χώρα όπου το αυτονόητο δεν είναι δεδομένο. Σε κάθε περίπτωση όμως η πρόταση της ΕΔΕ για την συνεπικουρία του εκάστοτε δικαστή από ειδικό παιδοψυχολόγο είναι μια πολύ σημαντική πρόταση που πρέπει να υιοθετηθεί 

Τα άρθρα 1512 και 1514 παρ 3 εδ γ ΑΚ

 Αν μπορούσα να τιτλοφορήσω αυτό το κομμάτι της προτάσεως της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων θα το ονόμαζα «Ολική άγνοια του θεσμού της διαμεσολάβησης και του σκοπού του». Δυστυχώς οι υποψίες πολλών εξ υμών των διαμεσολαβητών ότι υπάρχει άγνοια στους κόλπους της δικαιοσύνης δια τον θεσμό της διαμεσολάβησης και ότι εξ’ αιτίας αυτής δικαστές μα και δικονομολόγοι νομοθετήσαν τον θεσμό της Υποχρεωτικής Αρχικής Συνεδρίας ( στο οποίο εν τάχει τα μέρη  πάνε, ακόμα και αν δεν το επιθυμούν να ενημερωθούν δια την Διαμεσολάβηση, αλλιώς θα έχουν δικονομικές κυρώσεις ), επιβεβαιώθηκαν με την παρούσα πρόταση. Για να μπορέσει να γίνει αντιληπτός ο σκεπτικισμός και η αμφιβολία με την οποία βλέπω την πρότασή της ενώσεως στο σημείο αυτό, θα πρέπει πρώτα να εξηγήσω σε λίγες γραμμές τι είναι η διαμεσολάβηση και ποιος είναι ο ρόλος του διαμεσολαβητή και κατόπιν να κάνω την όποια κριτική μου στην πρόταση της ένωσης, η οποία παρ’ αυτά έχει θετικά στοιχεία. 

Τι είναι η Διαμεσολάβηση λοιπόν ;.

Ως Διαμεσολάβηση νοείται εκείνη η μορφή διαπραγμάτευσης στην οποία δύο ή περισσότερα μέρη που διαφωνούν μεταξύ τους, έχουν δηλαδή μια διαφορά, προσφεύγουν σε ένα τρίτο ως προς αυτά πρόσωπο, τον Διαμεσολαβητή να τα βοηθήσει να λύσουν την διαφορά τους, επειδή τα ίδια δεν μπόρεσαν με τις δικές τους δυνάμεις.

Ποιος είναι ο Ρόλος του Διαμεσολαβητή ;.

Ο Διαμεσολαβητής λοιπόν βοηθά τα μέρη ώστε τα τελευταία να λύσουν την αυτήν τους την διαφορά. Δεν βγάζει ο διαμεσολαβητής κάποια απόφαση …. Ακόμα ακόμα δεν λέγει ΚΑΝ !! την γνώμη του εκτός αν τα μέρη του το ζητήσουν.  Τι κάνει λοιπόν ο διαμεσολαβητής ; Συζητά με τα μέρη, τα γνωρίζει, γνωρίζει τα προβλήματά τους, γνωρίζει τις ανησυχίες τους γνωρίζει την ζωή τους και κατόπιν απ’ την συζήτηση αυτή που κάνουν με τον Διαμεσολαβητή τα μέρη βοηθιούνται στο να βρουν λύση στην διαφορά τους, ακριβώς γιατί ο διαμεσολαβητής με τις γνώσις του θα βάλει τα μέρη να ασχοληθούν ως προς το πρόβλημα κάνοντας την συζήτηση με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να ενεργοποιήσει την σκέψη τους ( π.χ. θα τα βάλλει να σκεφτούν ορισμένες λύσεις σε διάφορα προβλήματα που μπορεί να τους θέσει  κ.α. ). Ο Διαμεσολαβητής είναι ο «έξυπνος τρίτος» σε μια διαπραγμάτευση όπου θα κάνει ό,τι είναι δυνατό και νόμιμο ώστε να βοηθήσει τα μέρη να λύσουν την διαφορά τους και να πάψουν να διαφωνούν για το θέμα που έφεραν μπροστά του.

Κριτική.

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα της ενώσεως για τους «ιδιώτες» διαμεσολαβητές ένιωσα ότι διάβαζα κομματικό μανιφέστο, δηλαδή αν ο διαμεσολαβητής ήταν μέρος μια δημόσιας υπηρεσίας θα ήταν καλός ; Γιατί αναγράφεται αυτό το «σε ιδιώτη» ή γιατί πρέπει να αναγραφεί ;. Η φράση αυτή δεν έχει καμία απολύτως ουσία. Επίσης πόθεν πως η ψυχολογική υγεία έχει να κάνει με την διαφωνία καθ’ αυτή ;. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ενημερώσω την ένωση πως υπήρχε κάποτε κάποιος που θεωρούσε την διαφωνία με το τέλειο καθεστώς του ως ψυχολογικό πρόβλημα και έκλεινε τους διαφωνούντες σε εγκαταστάσεις για να τους «θεραπεύσει». Άρα οι απαραίτητες γνώσεις που πρέπει να έχει ο διαμεσολαβητής είναι αυτές της διαπραγμάτευσης διότι καλείται να βοηθήσει τα μέρη να έρθουν σε μια συμφωνία και να λύσουν την διαφορά τους.  Δεν καλείται ο διαμεσολαβητής να θεραπεύσει ούτε να αξιολογήσει ψυχολογικά βγάζοντας γνωμάτευση αν είναι ή όχι «στα καλά τους» οι γονείς. Μετά αφού λέγει ότι ο νομοθέτης θέλει να επιβαρύνει και οικονομικά τους γονείς, (αγνοώντας την ύπαρξη των διαμεσολαβητών ως τέτοιων στον κατάλογο της Νομικής Βοήθειας), λέγει χωρίς να έχει καμία απόδειξη γι’ αυτό ότι «….Αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος πρόσβασης σε ιδιώτη διαμεσολαβητή είναι σημαντικά μεγαλύτερο από την προσφυγή σε ειδικό παιδοψυχολόγο…. .» . Κύριοι συντάκτες και υπογράφοντες την πρόταση αυτή. Θα ήθελα να μου προσκομίσετε τις αποδείξεις σας ότι το κόστος προσφυγής σε διαμεσολάβηση είναι μεγαλύτερο από το κόστος προσφυγής σε παιδοψυχολόγο, διότι δεν μπορείτε να ξέρετε την αμοιβή για κάθε διαμεσολαβητή και κάθε παιδοψυχολόγο. Όσον αφορά την χρέωση τώρα η συνεδρία του διαμεσολαβητή με τα μέρη ( άλλη μια απόδειξη της άγνοιας του θεσμού ) το πρέπον είναι να διαρκεί μια μέρα ενώ η συνεδρία με έναν παιδοψυχολόγο διαρκεί μια ώρα, κάτι που νομίζω πως δικαιολογεί την διαφορά κόστους, η οποία διαφορά γίνεται ακόμα μικρότερη αν αναλογιστεί κανείς ότι την αμοιβή του διαμεσολαβητή την μοιράζονται τα δύο μέρη , ενώ του παιδοψυχολόγου πιθανολογώ πως όχι ( δεν είμαι παιδοψυχολόγος για να ξέρω πως πληρώνονται οι άνθρωποι ).   Επίσης ο παιδοψυχολόγος υποθέτω πως θα δει ακριβώς αυτό που υποθέτω ότι είναι το αντικείμενό του, δηλαδή το παιδί, καθώς και τους γονείς στο κομμάτι που η συμπεριφορά τους επηρεάζει το παιδί και δεν θα κάτσει να βοηθήσει τους γονείς να λύσουν τις διαφωνίες τους γιατί απλά δεν μπορεί, όπως και εγώ δεν μπορώ να γνωματεύσω για θέματα ψυχολογίας αφού δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω.  Το άρθρο 1512 ΑΚ .  αν και εκ της πρώτης ανάγνωσης φαίνεται να υποχρεώνει τους γονείς να πάνε σε διαμεσολάβηση, παρ’ αυτά επιβάλει μία τέτοια υποχρέωση μόνο «εάν είναι απαραίτητο» . Προσωπικά ως Διαμεσολαβητής θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχει σχετική υποχρέωση οι γονείς να προσφύγουν σε διαμεσολάβηση έστω και «εάν είναι απαραίτητο», αφού καείς δεν ορίζει το πότε είναι απαραίτητο και γίνεται δύσκολο να πει κανείς το πότε έχει τηρήσει ο γονέας την υποχρέωσή του αυτή. Κατά τα άλλα επαναλαμβάνεται το παλιό 1512 ΑΚ. Προσωπικά θεωρώ επειδή ακριβώς μια εκ των αρχών της διαμεσολάβησης είναι το εκούσιο αυτής ( δηλαδή και τα δύο μέρη να την θέλουν ) πως θα πρέπει να αλλάξει το απαραίτητο με τον όρο εφικτό και το να προσφύγουν σε διαμεσολάβηση να μετατραπεί σε να κάνουν μια αρχική συνεδρία με διαμεσολαβητή για να διερευνήσουν αν επιθυμούν να λύσουν την διαφορά τους, ή αν η τελευταία είναι επιδεκτική προς επίλυση, με τον θεσμό της Διαμεσολάβησης. Όσο και αν το τελευταίο ομοιάζει με την Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία δεν είναι Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία, αλλά μια συνεδρία την οποία και οι δύο γονείς συμφωνούν να κάνουν ( είναι εφικτό ). Αν δηλαδή η διαφωνία δεν είναι τέτοιας εντάσεως που να αποκλείει στους γονείς απ’ το να συναινούν για οτιδήποτε άλλο, άρα και το πρόσωπο του διαμεσολαβητή τότε θα πρέπει να υποχρεούνται σε μια αρχική συνεδρία ώστε να διερευνήσουν αν θέλουν ή όχι  να λύσουν, ή αν δύναται ή δεν δύναται να λυθεί η διαφορά τους με διαμεσολάβηση. Συνεπώς η επίμαχη φράση θα πρέπει να αλλάξει ως εξής «εάν είναι εφικτό να κάνουν μια αρχική συνεδρία με διαμεσολαβητή για να διερευνήσουν αν επιθυμούν να λύσουν την διαφορά τους ή αν η τελευταία είναι επιδεκτική προς επίλυση, με τον θεσμό της Διαμεσολάβησης »  . Η ΕΔΕ αντί της διαμεσολάβησης λέγει πως οι γονείς θα πρέπει να πάνε στην πρόνοια για να τους βοηθήσει να λύσουν τις διαφωνίες που έχουν.  Δεκτό.  Το ραντεβού όμως που θα κλείσουν θα βολεύει και τους δύο γονείς και το παιδί ;. Πόσο γρήγορα θα απαντήσει στο αίτημά τους η πρόνοια ;. Αυτή η επιβράδυνση δεν θα καταστήσει ακόμα δυσκολότερη την πραγματική κατάσταση ;.  Δεδομένου δε ότι το δημόσιο δεν κάνει σοβαρή αξιολόγηση του δυναμικού του θα τύχουν σε καλούς επιστήμονες ή θα τύχουν απλά σε δημόσιους υπάλληλους που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει ο μισθός τους περιμένει ;. Δεδομένου ότι αν ένας κακός και στυγνός ιδιώτης δεν κάνει καλά την δουλειά του, πέρα απ’ την όποια άλλη αποζημίωση θα κληθεί να πληρώσει, θα τιμωρηθεί απ’ τους πελάτες του ΚΑΙ !! με το να μην τον προτιμήσουν ξανά, ποιες είναι οι συνέπειες για τους Δημοσίους Υπαλλήλους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς  που θα κάνουν κάποιο λάθος; . Όπως βλέπουμε η παράθεση επιχειρημάτων για καλούς Δημόσιους Υπαλλήλους και κακούς Ιδιώτες όχι μόνο δεν προωθεί την συζήτηση, αλλά μάλιστα στο ελληνικό δημόσιο με τα μέχρι τώρα δεδομένα και τις μέχρι τώρα παθογένειες του δημοσίου που όλοι γνωρίζουμε μάλλον σκεπτικισμό μπορεί να προκαλέσει. Συμφωνώ πάντως ότι θα πρέπει ο δικαστής να συμβουλεύεται και ψυχολόγους δια την λήψη της απόφασής του, διότι αποτελούν σημαντική βοήθεια οι γνώσεις τους. Δι’ αυτόν τον λόγο λέγω και τα όσα λέγω παρακάτω δια τους Διαμεσολαβητές.

Τα θετικά σημεία :

Θεωρώ θετικό το γεγονός ότι ΕΔΕ θέτει σε κεντρικό πυλώνα τους παιδοψυχολόγους ( αν και το κάνει άστοχα ). Δι’ αυτό θα πρέπει δε να τεθεί απ’ την Κεντρική Επιτροπή Διαμεσολάβησης ( που είναι ο καλός δημόσιος επόπτης όλων ημών των κακών ιδιωτών ) ως προϋπόθεση δια την ενασχόληση κάποιου διαμεσολαβητή με την οικογενειακή διαμεσολάβηση και δει με θέματα που αφορούν την γονική μέριμνα είτε να είναι παιδοψυχολόγος είτε να συνεπικουρείται από έναν παιδοψυχολόγο. Μάλιστα στην παρ 3 περ (και όχι εδ που αναγράφετε στην πρόταση) γ του 1514 ΑΚ  αναφέρεται ότι ο δικαστής μπορεί να διορίσει διαμεσολαβητή και συνεπώς μπορεί να διορίσει έναν παιδοψυχολόγο ως διαμεσολαβητή και όχι έναν δικηγόρο  (… γ) να διατάξει διαμεσολάβηση ή την επανάληψη διακοπείσας διαμεσολάβησης, ορίζοντας συγχρόνως τον διαμεσολαβητή. …..).  Επίσης στην ίδια παράγραφο λέγει ότι το δικαστήριο μπορεί να πράξει τις εξουσίες που δίδονται κατωτέρω «… ανάλογα με την περίπτωση: ….»

Κοινώς ορθώς θεωρώ πως εξυψώνει η Ένωση τον ρόλο του παιδοψυχολόγου ως βοηθού των γονέων δια την καλύτερη κατανόηση των προβλημάτων που μπορεί να έχουν τα παιδιά τους εκ της διαφωνίας τους και των συνεπειών των αποφάσεών τους. Η Υπηρεσία δε αυτή των παιδοψυχολόγων αποτελεί θαρρώ και καταλυτικό παράγοντα για την επίτευξη μιας συμφωνίας το υπόλοιπο όμως 20% της βοήθειας προς τους γονείς είναι δουλειά του διαμεσολαβητή και ΝΑΙ !!! όντως το 80% της βοήθειας θα το προσφέρει ο παιδοψυχολόγος και το 20 % της βοήθειας ο διαμεσολαβητής, στις περιπτώσεις της διαφωνίας ως προς την άσκηση της γονικής μέριμνας. Παρ’ αυτά θα συμβούλευα το όποιο μέλος της ΕΔΕ  τυχόν διαβάσει το άρθρο αυτό ΠΟΤΕ !! να μην υποτιμά και το ταπεινό 20% της βοήθειας, διότι αν αυτό παρασχεθεί λάθος τότε μπορεί και να μην υπάρξει συμφωνία. Γι’ αυτό και ανωτέρω ανέφερα ότι θα πρέπει να μπουν προϋποθέσεις από την ΚΕΔ για την άσκηση διαμεσολάβησης σ’ αυτές τις υποθέσεις.

Όπως και στην κριτική για το 1441 ΑΚ έτσι και εδώ δεν είναι επιστημονικά ορθό να μιλάμε για κατανομή της γονικής μέριμνας. Κάθε ένας γονέας έχει μια αυτοτελή γονική μέριμνα. Βέβαια επειδή η άσκηση όμως της γονικής μέριμνας ( το πότε δηλαδή ασκεί ο ένας και πότε ο άλλος το δικαίωμα γονικής μέριμνας που έχει ) κατανέμεται   Ίσως θα μπορούσε ο νομοθέτης να βάλει «….. διαφορετικά την κατανομή της άσκησης του δικαιώματος της γονικής μέριμνας, ενός εκάστου γονέα  ……..»

Το άρθρο 1513 ΑΚ

Ως προς το πρώτο μέρος της προτάσεως της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων η συμφωνία είναι αυτονόητη διότι είναι προφανής η αστοχία του νομοθέτη να μην αναφέρει και την διακοπή της συμβίωσης μεταξύ των μερών του συμφώνου συμβίωσης.  Αν και θα μπορούσε να πει κανείς ότι a majore ad minus ισχύει το αυτό και στην περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης σε κάθε περίπτωση όμως είναι ορθό ο νομοθέτης να μην αφήνει απ’ έξω απ’ τον νόμο καταστάσεις που γνωρίζει. Ως προς το δεύτερο σκέλος συμφωνώ πλήρως με την πρόταση της Ενώσεως, αν και με βρίσκει σκεπτικό το πως θα μπορούσε να οριστεί το εύλογο του χρόνου, απ’ την άλλη όμως είναι καλύτερα να οριστεί αυτό παρά μια προθεσμία η οποία θα μπορούσε για ορισμένα γεγονότα να είναι πολύ μεγάλη ή και πολύ μικρή. Το «Εύλογο» απ’ την άλλη που αναφέρει στην πρότασή της η ΕΔΕ αν και αφηρημένο, αποτελεί μια πολύ εύστοχη επιλογή.

 Το άρθρο 1520 ΑΚ

Θεωρώ την πρώτη παρατήρηση της ΕΔΕ ως εσφαλμένη και μη αρμόζουσα στο κύρος των μελών της, διότι αν και συγχωρείται σε παιδίσκες και παίδες του δημοτικού δεν αρμόζει όμως σε μέλη του δικαστικού σώματος και εξηγούμαι.

Η Ένωση έγραψε στην πρότασή της ότι επειδή στο δικαίωμα της επικοινωνίας περιλαμβάνεται τόσο η φυσική παρουσία όσο και η διαμονή του τέκνου στην οικία του γονέα με τον οποίο συνήθως ΔΕΝ διαμένει η υποχρέωση του γονέα με τον οποίον διαμένει το παιδί να διευκολύνει και να προωθεί καθημερινά την επικοινωνία του παιδιού με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει αποτελεί αντίφαση αφού εν τι ουσία το παιδί θα διαμένει καθημερινά στην οικεία του γονέα με τον οποίο δεν διαμένει.

Πραγματικά λυπούμαι όταν βλέπω τέτοιου είδους κρίσεις να γίνονται από ανθρώπους των οποίων είναι η δουλειά τους να εκφέρουν κρίσεις δια την αθώωση ή την ενοχή των κατηγορουμένων, την αναγνώριση η μη της πατρότητας κλπ.  Στις πιο κάτω γραμμές θα εξηγήσω γιατί  ανέγραψα τα ανωτέρω τα οποία αποτελούν και το δέχομαι πολύ σκληρές αξιολογικές κρίσεις. Πρώτα όμως πρέπει να καταλάβουμε που βρίσκεται το λάθος.

Το επίμαχο εδάφιο α της παρ 1 του νέου άρθρου 1520 αναγράφει «1. Ο γονέας με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνο έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση της, κατά το δυνατό, ευρύτερης επικοινωνίας με αυτό, στην οποία περιλαμβάνονται, τόσο η φυσική παρουσία και επαφή αυτού με το τέκνο, όσο και η διαμονή του τέκνου στην οικία του. Ο γονέας με τον οποίο διαμένει το τέκνο οφείλει να διευκολύνει και να προωθεί την επικοινωνία του τέκνου με τον άλλο γονέα σε καθημερινή βάση. ….».  Ο Νομοθέτης δεν αναγράφει εδώ ότι το δικαίωμα επικοινωνίας είναι η φυσική παρουσία και η διαμονή του παιδιού στην οικία του γονέα με τον οποίο δεν διαμένει, αλλά λέει ότι το δικαίωμα επικοινωνίας ΠΕΡΙΛΑΜΒΆΝΕΙ !!! … .   Άρα το δικαίωμα επικοινωνίας είναι ένα ευρύτερο δικαίωμα που στους κόλπους του, πέραν της επικοινωνίας μέσω π.χ. skype ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ !!! τόσο την φυσική παρουσία όσο και την διαμονή του τέκνου στην οικία του άλλου γονέα. Με το να τίθεται η υποχρέωση διευκόλυνσης και προώθησης της  καθημερινής επικοινωνίας του παιδιού με τον  γονέα με τον οποίο δεν διαμένει το παιδί στον άλλον γονέα δεν ορίζεται ότι το παιδί θα πρέπει να διαμένει καθημερινά στον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει καθημερινά, αλλά ότι ο γονέας με τον οποίο το παιδί διαμένει καθημερινά οφείλει να διευκολύνει και να ωθεί το παιδί του να επικοινωνεί με τον άλλο γονέα του παρέχοντάς του Ηλ. Υπολογιστή ώστε να συνομιλεί με τον άλλο γονέα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να του έχει ένα τηλέφωνο στο οποίο θα καλεί τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει και θα μιλάνε και από εκεί όπου είναι δυνατό δε, να κανονίζει ώστε το παιδί να το παίρνει ο άλλος γονέας απ’ το σχολείο και να περνάνε λίγες ώρες μαζί  κλπ.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η διαπίστωση των μελών της Ένωσης ήταν κατά πολύ εσφαλμένη, αφού από πουθενά δεν συνάγεται όπως ανωτέρω ανέδειξα ότι είναι υποχρέωση του γονέα με τον οποίο διαμένει το παιδί καθημερινά να αποδίδει το παιδί στον άλλον γονέα για καθημερινή διαμονή μαζί του και έτσι συνεπώς το παιδί να διαμένει με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει καθημερινά. Ζητώ συγγνώμη απ’ τα μέλη της ΕΔΕ που εθίγησαν απ’ την κριτική μου, αλλά όπως φάνηκε ανωτέρω έγινε μια λανθασμένη κρίση εξ’ υμών το λάθος της οποίας για ανθρώπους της θέσης και του κύρους σας με συγχωρείται δεν είναι ανεκτό. Ο Σεβασμός και το κύρος των θέσεων σας ως Δικαστών και Εισαγγελέων με αναγκάζει να ασκώ σκληρή κριτική εις το σημείο αυτό.

Δια τον χρόνο επικοινωνίας συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση της ενώσεως. Μάλιστα καλό θα ήτο ο νομοθέτης να έχει την λυτή ρύθμιση του παλιού ( τωρινού κατά τον χρόνο της δημοσίευσης ) άρθρου 1520 ΑΚ.

Τέλος δια την περίπτωση του Αποκλεισμού  της επικοινωνίας του παιδιού με γονέα που κατηγορείται για τα εγκλήματα στο τελευταίο εδάφιο της παρ 1 του άρθρου 1520 ΑΚ συμφωνώ ότι αυτός δεν πρέπει να γίνεται κατόπιν αμετακλήτου αποφάσεως γιατί αυτή θα πάρει χρόνια, αλλά απ’ την άλλη δεν θα ζητούσα γνώμη από ψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό  διότι δεν υπάρχει νόημα . Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να πουν οι ψυχολόγοι ότι κάποιος που κατηγορείται για ενδοοικογενειακή βία σε βάρος του παιδιού του μπορεί να επικοινωνεί μαζί του ;. Ο Αποκλεισμός της επικοινωνίας θα πρέπει να γίνεται προληπτικά με την κατάθεση της μήνυσης ή της καταγγελίας στο Α.Τ. και αν αποδειχθεί ότι ψευδώς έγινε μήνυση εκ του άλλου γονέα τότε αυτός ( ο άλλος γονέας) να χάνει την γονική του μέριμνα με ό,τι άλλο αυτό μπορεί να συνεπάγεται.